1. What Tomorrow Knows
2. C.B.F. (Chrome Black Future)
3. The Sanity Assassin
4. Garden Of Gray
5. Sea Of Possibilities
6. The Hurting Words
7. Timothy Leary
8. Godmoney

Ten debiutancki album jest bez wątpienia najbardziej klasycznie brzmiącą płytą w dorobku Nevermore. Nie słychać tu jeszcze tego technicznego thrashu, którym muzycy raczyli słuchaczy kilka lat później, ale na pewno należy uznać "Nevermore" za udany debiut. Zaczyna się świetnie - dość wolnym i ciężkim "What Tomorrow Knows" (do którego nakręcono teledysk), by po nim przejść w jeden z najszybszych (i najlepszych) utworów, "C.B.F.". Tutaj wokalista śpiewa nieco wyżej, a utwór choć znacznie szybszy, jest zarazem melodyjniejszy od swego poprzednika. Słychać w nim pewne elementy speed metalu, podobnie jak w równie dobrym "Sea Of Possibilities". Są na płycie także dwie ballady - "The Sanity Assassin" i "The Hurting Words". Obie są fajne, choć może trochę nazbyt melodyjne.

Słychać, że już od pierwszej płyty wykształcił się charakterystyczny i od razu rozpoznawalny styl Nevermore - ten szczególny sposób komponowania melodii i zamiłowanie do mrocznych liryków ("Garden Of Grey"). "Nevermore" jest najlżejszą płytą zespołu, co bynajmniej nie znaczy, że jest to płyta lekka. Jest tutaj po prostu o wiele więcej przestrzeni niż na późniejszych produkcjach. Wokale wysunięte na pierwszy plan mogą się niektórym kojarzyć z nieszczęsnym power metalem, ale według mnie jednym z niewielu zespołów, do którego można porównać tą płytę jest Control Denied, a takie porównanie przecież ujmy nie przynosi. Jako ciekawostkę mogę podać fakt, że na płycie bębni dwóch perkusistów - część nagrań zarejestrowana została z dawnym bębniarzem Markiem Arringtonem (utwory nr 1,4,6,8), a reszta z późniejszym perkusistą Vanem Williamsem. Ogólnie debiut Nevermore scharakteryzowałbym krótko dwoma słowami - niezły początek.